Niebo w Piekle - Rezerwat Skałki Piekło pod Niekłaniem

Niebo w piekle

Wycieczki to nasza pasja. Co jednak zrobić, gdy nieodłącznym towarzyszem naszych wypraw jest autyzm i przypisany do niego dziesięciolatek? Otóż wszystko i nic. Wszystko, to znaczy znaleźć miejsce odpowiednie dla nadwrażliwca lubiącego ciszę i spokój. Nic, czyli nie szukać daleko na mapie i pojechać do lasu. Ale okazuje się, że i w lesie może być fantastycznie.

Takim właśnie miejscem jest rezerwat przyrody Skałki Piekło pod Niekłaniem. Najlepszą rekomendacją tego skrawka ziemi w Polsce niech będzie fakt, że wracamy do niego cyklicznie i jeszcze nam się nie znudziło.

Świętokrzyskie jest znane z Kielc, Kadzielni, Jaskini Raj, czy Zamku w Chęcinach. Ale jest miejsce mało rozsławione, a warte odwiedzenia. I znajduje się tylko 40 kilometrów od miasta wojewódzkiego. Dojazd jest bardzo prosty, a malutka i bardzo niepozorna miejscowość Niekłań Wielki kryje w sobie bramę do piekła.

Trasa do Piekła

W Niekłaniu Wielkim zostawiamy samochód na niewielkim parkingu, tuż obok źródełka, z którego wiele osób czerpie wodę.

Trasa jest dobrze oznaczona. Po prostu wchodzimy w las. I idziemy, gdzie nas oczy albo raczej strzałki poniosą. Droga jest leśna i możemy w zupełnej ciszy i spokoju podziwiać wspaniałe okoliczności przyrody.

Droga przez las

Oznakowanie trasy

Las jest mieszany i prawie dwustuletni. Po drodze możemy zapoznać się z licznymi tablicami edukacyjnymi, które z pewnością zaciekawią niejednego miłośnika natury. Wzdłuż leśnego duktu rosną jagody, poziomki i maliny.

Nie dało się przejść obok nie posiliwszy zarówno ciała, jak i ducha. Smak leśnych owoców rwanych prosto z krzaczka jest nie do opisania. I to zdziwienie dziecka, które nagle orientuje się, że owoce nie rosną w warzywniaku.

Posiłek na łonie natury

Jagódki... czarne jagódki

♦  ♦  ♦  ♦  ♦

♦  ♦  ♦  ♦  ♦

W całej drodze towarzyszyły nam liczne leśne owady. Motyle i ważki, a także żuczki, chrabąszcze fruwały beztrosko wokół naszych głów, zupełnie nie robiąc nam krzywdy. Spotkaliśmy też kilka znudzonych ciepłem żab, wylegujących się w błotnistych zakamarkach lasu.

Różnorodność skalnych form 

Spokojnym spacerkiem docieramy do Piekła po około 45 minutach. I naszym oczom ukazuje się wspaniały widok. Wprost nie do opisania. Dla nas to było raczej stworzone ręką Anioła, a nie diabła. Ale kto wie...

Dotarliśmy do piekła

Jedna z wyższych skał

Ciekawe kształty

A tak naprawdę, te wspaniałe skalne formy zbudowane z piaskowca to pozostałość po morzu, które kiedyś zalewało tereny dzisiejszej Kielecczyzny. Skały robią wrażenie i dosłownie zapierają dech w piersiach.

Człowiek czuje się przy nich jak ziarenko piasku. I nie chodzi tu o wielkość form, choć niektóre mają nawet 8 metrów wysokości, ale też o świadomość siły przyrody i upływu czasu.

Wędrówki po Piekle 

Skałki tworzą swoistego rodzaju skupisko. Każda jest inna i przypomina co innego. Pobudzają wyobraźnię. Dzieci nie można spuścić z oczu choćby na chwilę, z uwagi na duże wysokości i niebezpieczeństwo upadku, ale autysta spokojnie dał radę przejść sam wokół skał z nieukrywanym zachwytem. Młodsze dzieci należy trzymać za rękę.

Spacer w Piekle

Piękna przyroda

Badamy wszystkimi zmysłami 

Po skończonym spacerze w Piekle, zatrzymaliśmy się z nieukrywaną radością na mały piknik. U stóp rezerwatu zostały przygotowane stoliki i ławeczki, w sam raz na posiłek w cieniu starych drzew.

Droga powrotna upływa szybciej niż droga do celu. Może to tylko wrażenie, a może niesłabnący zastrzyk energii przekazany przez stare skały.

Wycieczka bardzo udana i nie wymagająca żadnych nakładów finansowych w postaci biletów i wejściówek. Bezpośredni kontakt z przyrodą to wartość dodana i nie do przecenienia. Takie dni lubimy najbardziej.

WSZYSTKIE PRAWA ZASTRZEŻONE

Portal DziecioChatki.pl