Gra Pędzące Żółwie - nasza opinia

Wyścig do sałaty – Pędzące Żółwie

Autor: Reiner Knizia Polski wydawca: Egmont

Wyścigi Żółwi to nie taka prosta sprawa. Po pierwsze, żółwiom się nie spieszy. Czasem idą na przód, a czasem do tyłu. Nawet sałata na mecie nie zawsze je motywuje. Do tego włażą jeden na drugiego leniwe bestie i oczekują, że ten na dole będzie wszystkich niósł.

Wstęp

Powyższy opis w zasadzie podsumowuje całą ideę tej gry. Zagrywając karty gracze przesuwają po planszy kolorowe żółwiki, które mogą wchodzić jeden na drugiego i przesuwać się w kolumnach. Wygrywa żółwik, który jako pierwszy dotrze do sałaty.

Wszystko to w uroczej, kolorowej oprawie. Pędzące Żółwie to niezwykle popularna gra dla dzieci i dorosłych, a samo nazwisko twórcy – słynnego Reinera Knizii, autora wielu największych planszówkowych hitów – jest mocną rekomendacją. Czy jednak po prawie dwudziestu latach gra wciąż jest warta uwagi?

Mechanika

Pędzące żółwie mają jednak trochę więcej mechanicznej głębi niż wynika z opisu we wstępie. Przede wszystkim, nikt nie wie jakim żółwiem kierują inni gracze. Poza tym, gracz ma kilka kart w ręku, z których zagrywa jedną, ale trzyma je oczywiście zakryte, więc nigdy nie wiadomo czy wykonał dany ruch bo chciał, czy po prostu nie miał lepszych kart. A ponieważ żółwie przesuwają się razem z żółwiami niesionymi na grzbiecie, jedna karta może przesunąć ich kilka.

Dobrym pomysłem było też włączenie do talii kart, które przesuwają ostatniego żółwia – ten mechanizm trochę wyrównuje szanse. Mechanika jest więc intrygująca, aczkolwiek jest przy tym mocno losowa. I to nie w dobry sposób, kiedy to szczęśliwy rzut kostką może nagle odmienić los przegrywającego, ale w ten irytujący sposób, kiedy to gracz przez niefortunny dobór kart nie może nic sensownego zrobić. Trochę niejasna jest sytuacja kiedy na metę jako pierwsza dociera cała kolumna żółwi – sam autor nie był chyba w stanie się zdecydować czy wygrać ma ten z góry czy ten z dołu i w instrukcji proponuje obie opcje. Mechanika jest więc prosta, ale nie pozbawiona głębi. Dla docelowego, bardzo młodego gracza może być jednak mało intuicyjna.

Wykonanie

Pędzące Żółwie wyglądają, trzeba przyznać, uroczo, mimo że gra jest w gruncie rzeczy dość prosta. Solidna kartonowa plansza jest duża i wygodna, a karty ozdobiono prostymi, ale kolorowymi grafikami.

Najważniejszy element, czyli same żółwie, są duże, kolorowe i wygodnie układają się w słupki. Kolorowe pudełko jest estetyczne, nie za duże i dobrej jakości. Wszystkie grafiki utrzymane są w jednolitym stylu dziecinnych obrazków.

Pędzące jeże, ślimaki i wielbłądy

Pędzące Ślimaki i Pędzące Jeże to bardzo podobne gry tego samego autora, inspirowane koncepcją Pędzących Żółwi. Mają równie uroczą kolorową oprawę, ale nieco bardziej skomplikowane zasady. W tym zresztą tkwi ich główny problem. Podczas gdy kolorowe jeżyki i ślimaczki są wyraźnie adresowane do najmłodszych, to wymagające liczenia punktów zasady, w świetle których wcale nie wygrywa ten zwierzaczek, który dotrze pierwszy na metę, są dla tychże najmłodszych graczy zbyt skomplikowane. W efekcie gry te, nawet bardziej niż oryginalne Pędzące Żółwie, nie wiadomo do kogo są skierowane.

Natomiast grą nieco podobną, ale skierowaną jednoznacznie do starszych graczy, są Przebiegłe Wielbłądy. Też mogą sobie włazić na grzbiet, ale sam wyścig jest tu tylko pretekstem do robienia zakładów i obstawiania wyników. Gra ma w sobie sporą dawkę humoru i zawiera wiele interesujących mechanizmów, ale sam wyścig to, szczerze mówiąc, trochę w tym wszystkim ginie. Za to piramida do rzucania kostkami jest jedyna w swoim rodzaju, a drewniane wielbłądy są przeurocze.

Informacje pudełkowe

Wiek: 5+ Z mojego doświadczenia wynika, że gra niekoniecznie jest zrozumiała dla tak młodych graczy. Sama koncepcja, że trzyma się swój kolor w tajemnicy może być trudna, podobnie jak odgadywanie jakie kolory mają inni gracze, nie wspominając już o wykorzystaniu mechanizmu ustawiania żółwi w kolumny i przesuwania tych kolumn. Jeśli dziecko nie wylosuje żadnej karty, która pozwala mu przesunąć swojego żółwika do przodu, albo innego do tyłu (co jest częstym zjawiskiem), łatwo może się zrazić.

Czas rozgrywki: 20 min. Gra jest szybka i dynamiczna, bez problemu można skończyć w 15 minut. Liczba graczy nie powinna mieć wielkiego wpływu na czas rozgrywki, bo wtedy żółwie szybciej mkną do celu.

Liczba graczy: 2-5 Samemu z oczywistych przyczyn nie da się grać, a żółwików jest pięć, więc jest to twardy limit liczby graczy. Lepiej gra się w większym gronie, bo się więcej dzieje. Jest też mniejsze ryzyko, że nikt z graczy nie ma nic sensownego do zrobienia. Urokiem grania w mniej niż pięć osób są neutralne żółwie. Jeśli uda się odgadnąć, które to są, to ich wykorzystanie otwiera nowe możliwości strategiczne (wszak nie mogą wygrać, ale mogą donieść innego żółwia na metę).

Podsumowanie

Mam z tą grą dylemat, bo z jednej strony, w teorii wszystko tu gra – mechanika jest prosta, ale pomysłowa. No i gra jest niezwykle popularna, więc chyba wielu osobom się podoba. Z drugiej strony, z moim dzieckiem zupełnie się nie sprawdziła. Kiedy miał 5-6 lat nie bardzo rozumiał jej sens, a kiedy podrósł, zaczął grać z nami w tytuły o mniej dziecinnej tematyce i oprawie.

I to jest chyba jedyny poważny zarzut do tej gry: niekoniecznie jest przystępna dla najmłodszych, ale oprawa jest bardzo dziecinna. Jest więc bardzo wąskie okienko, w którym dziecko doceni i mechanikę i oprawę tej gry. Aczkolwiek dużo zależy tu od osobistych preferencji – nawet dorośli mogą w nią pograć z przyjemnością. W sumie, mimo że nam gra nie podeszła, muszę napisać, że warto dać jej szansę.

Zdjęcia z gry Pędzące Żółwie:

Więcej opinii o grach planszowych dla dzieci znajdziecie na naszym blogu.

Przeczytałeś artykuł w portalu Dzieciochatki.pl - Miejsca Przyjazne Dzieciom

POLECANE NOCLEGI PRZYJAZNE DZIECIOM: >>KLIKNIJ TU<<

WSZYSTKIE PRAWA ZASTRZEŻONE

Portal DziecioChatki.pl